Skip to main content

ზაზა ბიბილაშვილის "დრუსილას" შესახებ

„დრუსილა“ წავიკითხე და დავფიქრდი. რამდენი გაიგებს ამ რომანის ნამდვილ აზრს? რამდენად გასაგონი იქნება მათი ხმა ხმაურში, რომელიც ვერ-გამგებთაგან წამოვა? ხმაურის მიზეზს რომანი ნამდვილად იძლევა, მაგრამ ეს მათთვის, ვინც თავს სიუჟეტის გმირებად წარმოიდგენს, ვინც ტექსტის მძევლად იქცევა, ვინც არ იცის, რა არის ლიტერატურის კითხვა.

თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ ამ რომანს „არა-ცხებულნი“ არ წაიკითხავენ. ცხადია, წაიკითხავენ და ბევრსაც იხმაურებენ, თუმცა გავა ხანი და ისინი სადღაც ამოიკითხავენ, რომ ზაზა ბიბილაშვილის რომანი „დრუსილა“ რომელიღაც ეპოქის საუკეთესო ლიტერატურულ ქმნილებათა შორის დასახელდა. ბევრი იამაყებს, რომ ჩვენ ზაზა გვყავს, ოღონდ წიგნის წაუკითხავად.

უნდა ვაღიაროთ, რომ ეს არის წიგნი მცირედთათვის. მის მკითხველს კარგი ლიტერატურული გამოცდილება სჭირდება. ამის გარეშე „დრუსილას“ წაკითხვას აზრი არა აქვს.

„დრუსილა“ მითივით უნდა წავიკითხოთ. მითივით, რადგან „დრუსილა“ მითია, რომელმაც საიდუმლოს შესახებ უნდა გვიამბოს. ყველაფერი, რაც რომანში ხდება, მითოსური ფუნქციები და ალეგორიებია - ეს მათთვის, ვინც იცის, რა არის ლიტერატურის კითხვა.

„დრუსილა“ ამავდროულად მეტა-ტექსტია, რომელიც საკუთარ თავზე გვიამბობს. ის არ არის ის, რაც ჩანს, ის არის ის, რაც იკითხება. ამიტომ, ეს რომანი უნდა კარგად წავიკითხოთ.

„დრუსილა“ უცნაური მეტა-ტექსტია. აქ ბევრი შრეა, სადაც ყველაზე ღრმა ალბათ ისაა, სადაც ჩვენი სიცოცხლეც ალეგორიაა, სადაც ყველაფერი ღვთაებრივი ყრმის თამაშში ხდება, არაფრიდან, არაფერში, არაფრის გამო...

„დრუსილა“ არის ტექსტი ადამიანის პირველქმნილი თავისუფლების შესახებ, რომელიც დაცლილია საუკუნოვანი სოციალური ზედნადებისგან.

ეს არის წიგნი მარადისობისა და წარმართული, თავისუფალი თვითშემეცნების შესახებ.

„დრუსილა“ არის ტრაგედია, რომელიც, მითოსური დაუნდობლობით, ინცესტით იწყება და, ნიცშეს ცნობილი ტექსტისა არ იყოს, აქაც მუსიკის სულიდან იბადება.

დაბოლოს, „დრუსილა“თავად არის თამაში. ოღონდ ეს ტიტანის თამაშია, მკითხველი უნდა გაფრთხილდეს, რომ სადმე არ გაიჭყლიტოს.

ეს არის ტექსტი უკვდავების შესახებ, რომელიც დაბადებამდეც არსებობდა და არც დაბადების მერე იარსებებს.

„დრუსილა“ ძალიან მაგარი წიგნია. ყურადღებით წაიკითხეთ.

Comments

Popular posts from this blog

უკულტურო სახელმწიფო?

(პასუხი ბ-ნ ემზარ ჯგერენაიას) წინათქმა ამ რამდენიმე ხნის წინ მეგობარმა გამომიგზავნა ბ-ნი ემზარ ჯგერენაიას ოპუსი “ქართული სუფრის სოციოფილოსოფია და ზოგიერთი სხვა რამ” – ესაა, რაზეც მემარჯვენეებმა აურზაური ატეხეს პარლამენტშიო. მე ეს ამბავი არ ვიცოდი და ინტერესით წავიკითხე ბ-ნი ემზარის ეს მცირე ნაშრომი. კარგად უხუმრია-მეთქი მივწერე მეგობარს პასუხად და მაშინ არც მიფიქრია, რომ ჩემი პოზიციის დაფიქსირება მეცადა. რამდენიმე დღის შემდეგ ბ-ნ ემზარს რადიო თავისუფლების ეთერში მოვუსმინე. კიდევ რამდენიმე დღეში მეორე გადაცემა მიეძღვნა ამ თემას და შემდეგ კიდევ რამდენჯერმე გაისმა ბ-ნი ჯგერენაიას სახელი აღნიშნულ საკითხთან დაკავშირებით. მე პატარა წერილით შევეხმიანე რადიო თავისუფლების ქართულ რედაქციას სადაც ვამბობდი, რომ ქართული სუფრის “პრობლემა” სინამდვილეში უფრო დიდი პრობლემის მხოლოდ ნაწილია და მისი “გამოგლეჯით” განხილვა სწორ პასუხამდე ვერ მიგვიყვანს..ქალბატონმა მარიამ ჭიაურელმა, რომელსაც ამ წერილით მივმართე, შემომათავაზა მონაწილეობა მიმეღო “სადისკუსიო მაგიდაში”, სადაც საშუალება მომეცემოდა გამომ

მოსალოდნელი ომის შესაძლო სცენარები

როგორი შეიძლება იყოს რუსეთის აგრესიის მოსალოდნელი სცენარი? როგორია ამ პირობებში პოლიტიკოსების პასუხისმგებლობა? ანდრო ბარნოვი საუბრობს ერთ-ერთ სცენარზე, სადაც რუსეთმა შეიძლება გამოიყენოს შიდაპოლიტიკური დაძაბულობა და ქვეყანა სამოქალაქო დაპირისპირებაში გახვიოს, რის შემდეგაც ხელს შეუწყობს მისთვის ხელსაყრელი კანდიდატის გაძლიერებას. ამ სცენარის ალტერნატივა მუდმივი ქაოსია... იხილეთ ვიდეო ინტერვიუ სრულად .